آدم ها مثل هندی ها روی زمین راه میروند ، با یک سبد در جلو و یک سبد در پشت .
در سبد جلو صفات نیک مان را میگذاریم . در سبد پشتی عیبهایمان را .
به همین دلیل در روزهای زندگی ، چشممان را بر صفات نیک خود میدوزیم
و فشارها را در سینه مان حبس میکنیم . در همین زمان بی رحمانه
در پشت سر همسفرانمان که پیش روی ما حرکت میکنند ، تمامی عیوبشان را میبینیم .
این گونه است که درباره خود بهتر از او داوری میکنیم .
بی آنکه بدانیم کسی که پشت سر ما راه میرود ، درباره ما به همین شیوه می اندیشد .
( نقل از کتاب دومین مکتوب )