من چه سبزم امشب و چه اندازه تنم هوشیار است

من چه خوشبختم .

وقتی برای نفس کشیدن از لوله های اکسیژن استفاده نمیکنم

وقتی دستانی دارم و میتوانم  دست دیگری را به مهر بفشارم 

وقتی پاهایی توانمند دارم که میتوانم بدون عصای چوبین قدم از قدم بردارم 

وقتی گوشهایی دارم که با آن صدای لالایی دلنواز  مادر و  ابهت کلام پدر را بشنوم

وقتی چشمهایی دارم که میتوانم با آن شیر خوردن کودکی را از سینه مادرش ببینم

وقتی زبانی گویا دارم و میتوانم بر سر سجاده ام برای کسانی که دوستشان دارم دعا کنم

وقتی سفرمان هنوز از نان گرم خالی نیست

وقتی سقفی هست تا در سرما و گرما پناهم دهد

وقتی دلی دارم که از عاطفه لبریز است

من چه ناشکرم اگر احساس خوشبختی نکنم

خدایا ؛ من چه ناشکرم اگر شکرت نگویم

خدایا ، گرچه ناسپاسم

گرچه عصیانگر و سرکش گشتم

تو آن کن که سزاورار مقام خداوندی توست

نه آنکه درخور ناشکری من است

خدایا ؛ اینهمه خوشبختی را از من باز پس مگیر