دکتر شریعتی

حج ، بودن تو را که چون کلافی سر در خویش گم کرده است ، باز می کند.

این دایره بسته ، با یک نیت انقلابی ، باز می شود ،

 افقی می شود ، راه می افتد ،

 در یک خط سیر مستقیم ، هجرت به سوی ابدیت.

به سوی دیگری ،

 به سوی او !

هجرت از خانه خویش به خانه خدا ، خانه مردم !

 و تو ، هر که هستی ،

 که ای ؟ انسان بوده ای ،

 فرزند آدم بوده ای ؟

اما تاریخ ، زندگی ، نظام ضد انسانی اجتماع ، تو را مسخ کرده است .

و تو ، جاده تاریخ را پیش گرفتی ،

به راه افتادی ،

کوله بار امانت خدا بر دوشت ،

پیمان خدا در دستت ،

نام ها که خدا به تو آموخت و در دلت و روح خدا در کالبدِ بودنت و ...

عصر ، تمامی سرمایه ات و تو ،

 کارت ؟ همه  از سرمایه خوردن !

پیشه زندگی ات؟ زیانکاری ،

 نه زیان در سود ،

 زیان در سرمایه: خسران!

 و به عصر سوگند که انسان هر آینه در زیانکاری است.

و تو ، تا حال چه کرده ای؟ زندگی کرده ای !

- چه در دست داری؟

- سال ها که از دست داده ام !

و چه شده ای؟ ای بر سیمای خداوند !

 ای مسئول امانت او ؟

 ای مسجود ملائک او ؟

 ای جانشین الله در زمین ! در جهان !