آدم ها مثل هندی ها روی زمین راه میروند ، با یک سبد در جلو و یک سبد در پشت .

در سبد جلو صفات نیک مان را میگذاریم . در سبد پشتی عیبهایمان را .

به همین دلیل در روزهای زندگی ، چشممان را بر صفات نیک خود میدوزیم

و فشارها را در سینه مان حبس میکنیم . در همین زمان بی رحمانه

 در پشت سر همسفرانمان که پیش روی ما حرکت میکنند ، تمامی عیوبشان را میبینیم .

این گونه است که درباره خود بهتر از او داوری میکنیم .

 بی آنکه بدانیم کسی که  پشت سر ما راه میرود ، درباره ما به همین شیوه می اندیشد .

( نقل از کتاب دومین مکتوب )